Soms landt het pas later....

Vorige week lag ik weer op de massagetafel.

Niet als gever, maar als ontvanger. Heerlijk! Ik kan het iedereen aanraden. En zoals dat bij mij vaker gaat: aanraking opent iets bij mij. De combinatie van volledige ontspanning en iemand die mijn zijn handen je aanraakt, daarmee voelen dat iemand verbinding maakt ( bewust of onbewust ). Alsof het fysieke contact ineens een brug slaat tussen werelden.

Tijdens de massage voelde ik haar handen — maar ik voelde ook méér.

Er kwamen beelden binnen. Van een oude vrouw. Ze was mager en ze zag er verloren uit. Een gevoel van eenzaamheid en het niet meer weten. Als ik het zou invullen zou ik denken aan alzheimer of dementie. Ze liep rond, in een lange pyama jurk. Oud. Liefdevol. Maar ze liet me zien dat er nog bezoek was geweest van een kleinkind, in een buggy. Alsof ze dat nu duidelijk wilde maken dat ze zich dat nog kon herinneren. En ineens... olifanten. Grote, rustige olifanten. Ik voelde gemis…

Na afloop van de massage besloot ik het toch te benoemen. Voorzichtig. Want ja, ik weet inmiddels dat ik soms iets opvang, maar ik weet nooit zeker of het klopt en of de persoon in kwestie hiervoor openstaat.

Dus ik zei:
"mag ik je iets vragen, soms gebeurt het dat ik iets doorkrijg als iemand me aanraakt... en ik zou dat graag met je willen delen want wellicht brengt het je iets. Ik voel een oude vrouw bij je, kan het een oma van je zijn… iemand die ziek was, iemand waar je gisteren veel aan hebt gedacht"

Maar dit keer kwam het volgens mij niet binnen… Geen herkenning…. Geen kippenvel... Alleen een vriendelijke blik en stilte. Vervolgens wel bij alles wat ik benoemde kwam als antwoord: ' nee, nee, nee, dat herken ik allemaal niet'…. En dan begint bij mij de twijfel: Zat ik er compleet naast? Was het projectie? Verbeelding? Deed mijn ego ineens mee?!"

Tot ze ineens zei:
“Nee er is niemand die ik daarin herken, en al mijn oma's zijn overleden dus nee dat zegt me nu niets….

Dat was het moment waarop ik zelf even moest landen. Het was voor haar niet duidelijk genoeg dat ik het juist over een overledene had die veel bij haar was. Niet een persoon in levende lijve! Dus misschien klopte het toch.

Vervolgens zei ze dat het wellicht ook even moet landen bij haar… tja, dat is natuurlijk ook logisch.

Misschien kwam het niet nu binnen, maar later. Misschien hoef ik niet altijd direct bevestiging. En misschien is het precies zoals het mag zijn.

Ik leer steeds meer dat ik niets hoef te ‘bewijzen’. Dat wat ik voel, zie of doorkrijg — ook als het vaag of onlogisch lijkt (hallo gekke olifanten 🐘) — zijn eigen weg vindt.

Ik geef het mee en hoop dat het iemand iets mag brengen.

Later realiseerde ik me: olifanten staan voor kracht, herinnering en familiebanden. Misschien was het geen willekeurig beeld. Misschien was het precies wat er nog gezegd wilde worden.Het zou kunnen dat de olifanten iets betekenen voor haar (een knuffel, herinnering, een reis?).

Die puzzel mag bij haar landen, niet bij mij.

Soms raakt het pas later de juiste plek.
Soms bij de ander.
En soms bij mij…