Contact met overledenen

Soms heb je van die momenten dat de sluier tussen hier en daar heel dun voelt. Hoe zullen we het noemen; hemel en aarde? Het hiernamaals? Daar boven? Het maakt niet uit, want het voelt niet als een specifieke plek, het voelt als een 'plek zonder plek’, waar tijd niet bestaat.

Dat iemand aanschuift bij mij aan tafel en ik weet: er gaat iets gebeuren. Er is iemand in de buurt.

Contact met overledenen is niet iets dat ik kan afdwingen of sturen. Het komt wanneer het komt en juist dat maakt het zo bijzonder. Ook voor mij!

Tijdens mijn vakantie op Ibiza mocht ik opnieuw ervaren hoe groot de kracht is van dit werk.

Een ontmoeting aan tafel

Op een warme zomeravond schoof een jonge vrouw bij mij aan. Het was de eerste keer dat ze een reading kreeg. Geen ervaring, maar een enorme gevoeligheid. Ze zat nog in de fase dat ze woorden geven aan gevoelens spannend vond, maar je voelde dat er veel in haar leefde.

We spraken eerst over haar werk, haar liefdesleven en de zoektocht naar richting.We moesten lachen, omdat de woorden “het mag er zijn” steeds terugkwamen. Tot het irritante aan toe!

Aan het eind vroeg ik haar: “Mag ik nog iets voor je doen?” Ze knikte. Ze had vertrouwen gekregen door het gesprek.

En toen vroeg ze: “Kun je iets voor mij zien over mijn oom? Hij is overleden.”

Ik hoefde niets te weten behalve zijn naam en ze liet me een foto zien. Ik liet haar wat kaarten leggen, maar eigenlijk waren die nauwelijks nodig. Zijn energie was meteen zo sterk aanwezig.

Zijn verhaal kwam helder binnen: hoe hij zijn leven had geleid, Gek was op alle neefjes en nichtjes, zelf geen kinderen had. Maar ook over de vrouw in zijn leven die hem bedroog en financieel uitkleedde en hoe hij dat eigenlijk wel wist. “Ik ben stom geweest,” zei hij, “maar ik haalde er tóch iets uit.”
Een boodschap vol eerlijkheid, maar ook liefde en lichtheid. Zijn einde was zwaar geweest voelde ik, veel pijn en verdriet….veel te jong heen gegaan.

Ze knikte… meer bevestiging had ze niet nodig.

Wanneer er niets doorkomt

Niet elke ontmoeting verloopt zo. Soms blijft het stil…

Op een beurs kwam eens een vrouw bij me zitten met foto’s van haar vader en broer. Ik voelde niets. Helemaal niets. Ze werd zichtbaar teleurgesteld en zei: “Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Er komt altijd iets door – behalve nu.”

Ze liep weg. En juist toen kreeg ik de boodschap:
"Ze moet doorgaan. Ze blijft hangen. Haar vader en broer zijn doorgegaan. Haar thema is loslaten en gaan leven."

Ik wist dat dit de kern was. Geen woorden meer nodig. Soms is de boodschap juist dat er géén contact meer hoeft te zijn. Dat ook dát heling is.

Hoe overledenen zich laten zien

Overledenen komen en gaan op hun eigen manier. Soms in een beeld, een gevoel, een geluid of zelfs via een plotselinge ingeving. Soms fluisteren ze zacht, soms zijn ze luid en duidelijk en lach ik me een breuk om de dingen die ze me laten zien en voelen. En soms blijven ze stil.

Ik kan het niet sturen en ik kan het niet verklaren. Ik geloof dat ze zich laten zien wanneer het nodig is, en dat zij – net als wij – een eigen weg hebben te gaan.

Wat ik wél weet, is dat ze er zijn. Dat ze ons raken, begeleiden en soms gewoon even een teken geven.

Verwondering

Voor mij is dit werk nooit vanzelfsprekend geworden. Iedere keer dat er iemand aanschuift, voel ik opnieuw verwondering. Verwondering over hoe groot de liefde is die doorklinkt in de boodschappen. Verwondering over de eerlijkheid waarmee verhalen worden gedeeld.

Verwondering over de momenten waarop er niets komt – en dat juist dát zoveel zegt.

En verwondering dat dit ontstaat en gewoon gebeurd.

Ik hoef het niet te begrijpen met mijn hoofd. Ik voel het met mijn hart. En dat is genoeg.

Herken je dit?
Heb jij ooit een teken of boodschap ontvangen van een overleden dierbare? Of zou je willen weten hoe het met een overledene gaat. Garanties kan ik je niet geven, maar wees welkom…