Het Happinez Festival: van twijfel naar vertrouwen

Het Happinez Festival: van twijfel naar vertrouwen

De donderdagavond voor het festival begon mijn avontuur. Samen met een vriendin reed ik naar Fort Voordorp in Groenekan, waar het Happinez Festival werd opgebouwd. Ik kreeg een grote kraam toegewezen van ruim vier meter. Groot was hij zeker. Het was een lange marktkraam, midden tussen de verkopers van sieraden, massagekussens, edelstenen en andere spirituele producten. Toen we klaar waren met inrichten, zag het er mooi uit… maar ik voelde ook meteen de twijfel opkomen. Paste ik hier wel?

Verderop, in de gewelven van het fort, stonden de kleinere stands waar mensen tarot legden, zielsreadings gaven en andere spirituele sessies aanboden. Hun plek oogde knusser, intiemer en de prijzen waren iets lager. Terwijl ik rondliep, dacht ik: Had ik daar niet beter gepast? Zaten de mensen eigenlijk wel te wachten op mij, met mijn grote kraam tussen de verkoopstands? Onzekerheid nam de overhand.

De eerste dag: een stroom van mensen

Vrijdagochtend stond ik vroeg klaar. Ik had extra statafels meegenomen om daarop flyers neer te leggen en de ruimte wat eigen te maken. Ik deed mijn geurdiffuser aan en vulde de ruimte met eucalyptus en sinaasappel. Maar nog steeds vroeg ik me af: Wat doe ik hier eigenlijk?

Om te landen, liet ik een aantal mensen die zelf op de beurs stonden naast mijn kraam een intentiekaartje trekken. Dat werkte, het gaf even lucht. Daarna nam ik een momentje voor mezelf, een korte mediatie en afstemming.

En toen kwam de eerste klant. Ik dacht: fijn, even rustig beginnen. Maar die ene reading bleek de start van een stroom die maar bleef doorgaan. Voor ik het wist zat ik volgeboekt. Mijn hulptroepen arriveerden om 12:00 uur en dat was maar goed ook, want vanaf dat moment tot aan sluitingstijd om 18:30 uur,  was er geen lege stoel meer en moest ik zelfs 'nee' verkopen. Althans... mijn standhelpers moesten ' nee' verkopen want ik zat non-stop vol. 

Dit patroon herhaalde zich op zaterdag en zondag. Iedere ochtend zat ik na 11:00 al volgepland voor de hele middag. Korte inzichten, diepgaande sessies, en alles wat daartussenin lag. Soms kwamen er onverwacht signalen door van overleden dierbaren, terwijl ik daar op beurzen meestal voorzichtig mee ben vanwege de ruis. Ook kwam het voor dat ouders me vroegen om af te stemmen op hun kinderen, bijvoorbeeld bij vragen over autisme of gevoelige kinderen die zichzelf moeilijk uiten.

Bijzondere ontmoetingen

Het gevoelige meisje

Eén jong meisje zal me nog lang bijblijven. Ze kwam bij me zitten. Haar gezicht stond eerder op huilen dan op lachen. Ik zag tranen in haar ogen en ze wist niet goed wat ze moest vragen. Op een druk festival is dat best lastig: waar begin je dan? Ik koos voor een algemene legging, vaak komt er dan vanzelf veel naar voren. En dat gebeurde...

Ik voelde hoe gevoelig ze was, hoe ze anders in het leven stond dan veel leeftijdsgenoten. Dat ze ’s nachts wakker lag, piekerend, nauwelijks sliep. Dat de studie die ze had gekozen niet bij haar paste en dat het juist was om te stoppen en opnieuw te kiezen. Ook kwam naar voren dat ze haar ogen had laten vallen op een man. Maar ik zag een duidelijke rode vlag: zij keek enorm tegen hem op, maar hij zag haar niet staan, en ook de mensen eromheen niet. Toen ik dit benoemde, rolden de tranen over haar wangen, ze herkende zich volledig.

Ze begon los te komen en stelde vragen, ook over haar vader. Hij is streng gelovig en alles wat zij doet in de hoek van spiritualiteit, hekserij en intuïtief werken, is voor hem ‘slecht’. Ze vond het zwaar dat ze dit deel van zichzelf niet met hem kon delen. Wat ik meekreeg was dat zijn moeder, haar oma, nog veel invloed op hem heeft en ook in zijn geloof. Maar ook dat dit zou veranderen als die invloed wegvalt. Mijn advies aan haar: blijf bij jezelf, verander niet voor een ander, en blijf open en oordeelloos. Hoe moeilijk dat ook is... Na het gesprek maakten de tranen plaats voor een glimlach. Rust in haar gezicht en opluchting. 

De moeder en haar zoon

Een ander moment dat me raakte was een sessie met een moeder. Ze maakte zich zorgen om haar zoontje van tien, die net het label ‘autisme’ had gekregen. Ze vormden samen al negen jaar een gezin, samen met haar huidige partner, die niet de biologische vader van het kind is. Onlangs hadden ze dit verteld aan hun zoon en hem beelden van zijn vader laten zien. Hij had gezegd dat hij het niet erg vond en dat zijn (stief)vader zijn echte vader was. Maar de moeder geloofde dat niet helemaal en wilde weten hoe ze hem kon ondersteunen.

Toen ik afstemde op de jongen, voelde ik meteen een oude ziel. Slim, wijs, iemand die diep doorhad hoe de wereld in elkaar zat. Maar tegelijk ook hier is om te leren écht kind te zijn. Op mijn vraag wat hij vond van zijn biologische vader, kreeg ik de woorden piraat en indiaan door en dat hij het prima vond zo. Zijn moeder begon te lachen: na hun gesprek had haar zoon zelf gezegd tegen zijn oma dat hij zijn vader op een indiaan vond lijken. Voor haar was dit de bevestiging die ze nodig had. Wat een pure ziel en wat bijzonder om dat te mogen spiegelen.

Van twijfel naar vertrouwen

Zo verliepen alle drie de dagen. Druk, vol, intens. Van tevoren dacht ik nog dat ik misschien niet op mijn plek stond. Maar iedere ontmoeting liet me zien dat ik precies daar hoorde te zijn. De grote kraam die eerst zo leeg en vreemd voelde, was gevuld met gesprekken, tranen, inzichten en dankbaarheid.

Het Happinez Festival heeft me vooral dit geleerd: twijfel hoort erbij, maar vertrouwen groeit in de ervaring zelf. Soms moet je er gewoon staan, ook als je niet weet of je het juiste hebt gekozen. De mensen vinden je wel, als het de bedoeling is.... daar geloof ik in. 

Ik kijk terug met dankbaarheid. Voor iedereen die tegenover me zat. Voor de hulptroepen die me ondersteunden. En vooral voor het inzicht dat dit mijn pad is hoe spannend het soms ook voelt om mijn plek in te nemen.