Geloven of niet geloven

“Ik geloof niet in wat jij doet”….


Dat mag.


“Ja… ik geloof het wel, maar niet alles”


Dat mag ook….

Of: “Jij voelt echt alles… maar die kaarten, dat snap ik niet.. dat gaat een brug te ver.”

Helemaal prima! Deze opmerkingen passeren vaak de revue…

Nee….ik ga niemand meer overtuigen dat wat ik voel, zie, hoor en zeg, gewoon klopt.

Het verbaasde mij ook.
En ik kan je vertellen… deze nuchtere jurist, moest er zelf hard aan werken om ook te geloven in zichzelf!

Wat nou coach?! Iedereen is al coach. En intuïtief of medium?! Dat wat ik ‘hoor’, dat bedenk ik vast zelf in mijn hoofd…

Maar zelfs ik, kon dingen niet verklaren.

Het gebeurt niet altijd maar soms heb ik contact.

Contact met een overleden vader die zijn dochter heel specifiek ‘meidje’ noemde…

Of dat ik sprak met een vrouw over haar overleden moeder die mij vertelde vroeger met haar dochters in een tentje te gaan zitten en dat als voorleesmomentje koesterde…

Of een vader die spijt had van het testament wat hij had opgemaakt…

… kon ik echt niet weten.

Maar weet je? Ik heb geleerd dat erin geloven niet eens nodig is. Het gebeurt. Of je het nou erkent of niet.

Soms fluistert het, soms schreeuwt het. Soms voel ik het als een vage intuïtie, soms als een klap in het gezicht. Maar het is er.

Je gelooft erin, of anders niet. Twijfel mag er zijn, die komt en gaat vanzelf. Je kan het zelf beleven…

En ik? Ik hoef niemand meer te overtuigen…


Ik weet wat ik weet. Ik voel wat ik voel.


Dat mag.