Ontdekken op een beurs

Soms sta ik op spirituele beurzen, tussen de ' spiriwiris'. Tja, ik loop niet in gewaden en van die wollen kleding, ik hou ook gewoon van mooie dingen! Dus trek je dan een ander publiek aan…? Ik denk het wel…

Tijdens een van de spirituele beurzen waar ik stond, gebeurde er iets wat me is bijgebleven. Het was halverwege de dag en ik zag twee jonge meiden al een tijdje rondscharrelen. Ze waren een jaar of twintig, heel voorzichtig, een beetje gniffelend en liepen telkens met een boog om mijn tafel heen.

Op een gegeven moment sprak ik ze aan: "Goh, wat doen jullie hier eigenlijk?" Gewoon, luchtig en vriendelijk. Ze keken me wat schichtig aan en zeiden eerlijk: "We vinden dit eigenlijk best eng en willen niet in jouw hoek komen."

Ik moest heel hard lachen. "Nou, ik ben helemaal niet eng hoor," zei ik. "Ik ben hartstikke gezellig. Kom gewoon even zitten, we gaan niks raars doen. Gewoon een beetje kletsen."

En zo zaten we ineens samen aan tafel. Geen kaarten, geen zweverigheid, gewoon een kopje thee en contact. Langzaam kwamen ze los. Een van hen vertelde dat haar bonusmoeder op de beurs stond bij een andere stand. We hadden het over van alles: wat ze deden, hoe ze elkaar kenden, waarom ze eigenlijk op de beurs waren, wat haar moeder deed…

Uiteindelijk zei ik: "We hoeven niet direct iets te doen, we kunnen het ook gewoon algemeen houden. Iets over werk bijvoorbeeld? Zou je dat aandurven?"

De een knikte instemmend….Ja! Werk dat durf ik wel. Ik wil wel weten welke richting ik op moet.

Maar toen ik haar energie voelde, wist ik eigenlijk al van mijn gidsen: dit gaat helemaal niet over haar werk. Dat interesseert haar helemaal niets. En dat bleek ook toen ze uiteindelijk tóch een paar kaarten trok.

Ze gaf ze aan mij en het was zó duidelijk: dit ging over haar relatie. Niet over carrière of keuzes. Nee, deze jonge vrouw wilde weten: Is dit het? Kan ik met hem verder? Ze verlangde naar duidelijkheid. Naar een gezin. Kindjes. En dat het liefst allemaal nu op deze jonge leeftijd.

Maar haar partner had wat issues en ze voelde dat ook. De kaarten bevestigden haar gevoel, ze kon verder met hem. En ineens zag ik haar hele houding veranderen. Ontspanning. Erkenning. Rust.

Haar vriendin durfde het uiteindelijk niet aan. En dat was helemaal oké. Ik gaf haar een kaartje mee en zei: "Als het jouw tijd is, als jij voelt dat je het aandurft om het gesprek aan te gaan, dan ben je welkom."

Ik wist natuurlijk al waar het bij haar over ging. De pijn, het verdriet. Maar ja, op een beurs zit je niet in een afgeschermde bubbel. Er is ruis, omgevingsgeluid, mensen die meeluisteren. En dat maakt het kwetsbaarder.

Daarom zeg ik ook vaak: je hoeft hier niet alles te doen. Je mag ook kiezen voor een sessie in de praktijk. Eén-op-één, in alle rust. Omdat sommige thema's daar gewoon beter tot hun recht komen.

Maar deze ontmoeting? Die raakte me. Omdat het liet zien hoe je van afstand, voorzichtigheid en misschien zelfs een beetje angst, kunt zakken naar vertrouwen en verbinding.

En dat is precies wat ik zo mooi vind aan mijn werk: het hoeft niet groot, het hoeft niet heftig.

Als het maar echt is.