Pluisjes, haviken en de kunst van intens leven

We liepen in de Dellen. Dat is zo’n plek waar het lijkt alsof de stilte nog weet hoe het moet. Ik kende het niet, maar het is een prachtig bosgebied. Waar de lucht naar natte hei ruikt en zelfs je gedachten op adem komen. Diane en ik gingen daar wandelen.

Niet met een doel. Niet om stappen te tellen of gesprekken af te vinken. Gewoon, lekker wandelen om het wandelen en lekker bijkletsen. Om alles in je op te nemen, net zoals het komt.

Op een gegeven moment bukte ik me naar een pluisje. Zo’n wit, luchtig ding waarvan je denkt dat het niets is, tot je er écht naar kijkt. Daar stond ik dan, gebukt in de hei, in totale verwondering over iets wat de meeste mensen waarschijnlijk voorbij zouden lopen. Diane maakte er stiekem een foto van. Later stuurde ze hem naar me door. En toen ik hem zag zei ik gelijk: dit moet gedeeld worden!!

Niet omdat ik er zo leuk op sta (waarschijnlijk zie ik eruit als een pluisjesfluisteraar met een heide-fetisj), maar omdat het zo veel zegt.

Over leven. Over kijken. Over voelen.

Want dat is het. Dat moment, dat pluisje, die hele wandeling, het ging allemaal over niets en dus juist intens leven. Over de vrijheid voelen om gewoon even stil te staan.

Te bukken. Te staren. Te lachen. En te schrikken. Want ja, dat deden we ook.

Nou ja; Diane vooral!

Op een gegeven moment zag ik een hert. Een prachtig dier, uit het niets, recht voor ons. Een echte Bambi! Diane schrok zich een ongeluk. Niet van het hert, zei ze, maar van mij. Ik weet niet precies waarom, misschien omdat ik haar ineens vastgreep, maar ik kreeg in elk geval de schuld. Ik moest heel hard lachen. Ik vond het vooral aandoenlijk, die schrikreactie.

Want dat is ook leven, hè? Dingen die ineens op je afkomen, je even wakker schudden. Je hart even een sprong laten maken LETTERLIJK.

En alsof dat nog niet genoeg was, zagen we daarna ook een havik. Een havik!! Naaah… en dat met mijn onderneming; Hawk Vision! Toeval bestaat niet. Daar vloog-ie. Groot, krachtig, sierlijk. Alsof de natuur zelf even kwam zeggen: jullie zitten goed, dames!

Het mooie van zo’n wandeling is dat het niet gepland is. Niet gestuurd. Geen routekaarten of schema’s. Die dieren komen niet op afroep of zitten achter een hek. Het gaat op energie. Daarom komen ze op je pad. Op gevoel. En dat maakt alles tien keer intenser.

Twintig keer intenser zelfs, als je het aan Diane vraagt.

Want tussen het staren naar pluisjes en het bewonderen van haviken door, kwamen er totaal ook nog minstens twintig wielrenners langs. Met een rotgang. Diane schrok elke keer opnieuw en we gingen stuk van het lachen…Maar gelukkig niet toen er een bejaard stelletje voorbij kwam, keurig ANWB-stijl.

Elektrische fietsen, zelfde fietstassen. Je kent het….Voorspelbaar…

Het is grappig hoe alles dan binnenkomt. Elke druppel aan een spinnenweb. Elke vogel, elk geluid, elk grapje dat je maakt. Alles resoneert dieper.

En dan voel je: dit is intens leven.

Niet groots, niet spectaculair. Maar puur. Echt. Zintuiglijk.

En ik denk, als ik dan die foto zie, dat dat is wat ik anderen gun. Niet perse een wandeling daar in de Dellen. Maar wel de vrijheid om te bukken. Te staren. Te schrikken. Te lachen. Te ademen. En vooral: te genieten van dingen waar geen ander mens om zou geven. Want het maakt niet uit hoe het eruitziet.

Als het jou raakt, is het het waard.

Dus JA! Ga vooral als een debiel staan kijken naar pluisjes.

Doe gek.

Verwonder je. Laat de wereld maar denken wat ze wil. Zolang je niemand kwaad doet en jij ervan geniet, dan is het precies goed. Misschien komt er dan ook wel een hert op je pad. Of een havik. Of gewoon dat ene inzicht dat je zocht, maar nooit kon vinden in de snelheid van het gewone leven.

Intens leven begint klein. Soms met een pluisje in de hei.