Het klopte…. Alleen zij wist het nog niet

Het klopte…. Alleen zij wist het nog niet, maar dat zou niet lang duren….

Bente* kwam bij me omdat ze vastliep, met zichzelf en de liefde. Het was altijd een beetje dezelfde cirkel. Vriendschappen die komen en gaan… Een foute ex. En nu had ze haar leven prima op orde! Ze had een leuke baan, een huis, deed leuke dingen. Bente redde zichzelf prima en zo kalm als haar leven even was, stond ‘ie daar toch ineens, een hele fijne vent. Gewoon een normale, leuke man. Maar juist dat maakte haar onzeker…  Want was het wel een leuke kerel? Of zou hij verkeerde intenties hebben?

In de sessie voelde ik voor haar…. Dan stem ik af op zijn energie, kijkend wat hij te brengen heeft in de relatie en wat zijn intenties zijn. Deze man voelde zacht, aards, liefdevol. Iemand die zijn dingen heeft meegemaakt, maar absoluut geen rode vlaggen.

“Hij voelt heel goed aan, prima vent” zei ik. “Alsof hij ook graag buiten is. Houdt van de natuur.”

Ze keek me verbaasd aan. “Nee hoor, hij is daar helemaal niet van,” zei Bente. En ik glimlachte. Tja…Want vaker gebeurt het dat iets nog niet zichtbaar is… maar pas later binnenkomt. “Laat het gewoon even bezinken,” zei ik.

We spraken ook over haar moeder, die was overleden. Ze vroeg zich af of er nog contact was. Ze zag vaak een roodborstje voorbijkomen, of zij dat dan was…? Ik kon haar dit alleen maar bevestigen. Ja natuurlijk! Zeker zoeken overledenen nog contact.

Ik voelde. Zocht verbinding en ik kreeg beelden door. Niet in woorden, maar in energie. Ze gaf mooie dingen door aan haar dochter, wat ze graag nog wilde zeggen. Ze liet me ook de gezinssituatie zien van vroeger… Een stukje herkenning, bevestiging en een spiegel. Maar één beeld bleef hangen: een foto… van haar moeder… met iets kat-achtigs. Een leeuw? Een tijger misschien?

Bente wist van niets. “Ik heb volgens mij wel veel foto's met orka's, maar niets met een leeuw,” zei ze.

Tot ze me een paar dagen later appte:

“Je zei dat mijn moeder trots was op een foto met een leeuw. Ik ben net thuis. En ik zag ineens deze foto aan de muur. En ineens zag ik het… Mijn moeder, lachend met een knalrode kater voor haar. Kan die het zijn?!”

Ik moest zó lachen. Ja, natuurlijk liet ze mij die foto zien! En een kater of een leeuw… Allebei katachtigen toch?

Het mooiste kwam nog.

Een dag later stuurde Bente nóg een bericht:

“Ik was echt verbaasd. Jij zei dat mijn vriend van de natuur houdt. Maar zo ken ik hem totaal niet. Ik ben juist degene die altijd buiten wil zijn. Dus ik had een weekendje weg in de stad gepland: terras, mensen kijken, lekker eten… En wat zegt hij? ‘Ik wil liever naar een hutje op de hei. Natuur, hottub, bbq en een biertje. Even niks.’ Mijn mond viel open.”

En daar was hij. De bevestiging…. Binnen 1 week.

Niet als een enorm knap uit het universum, maar als een zacht knikje namens het leven.

Ik ben altijd zó dankbaar als ik dit werk mag doen. Niet om het ‘gelijk krijgen’,  Maar om de verwondering. De ontroering en het thuiskomen voor degene die bij mij aan tafel zit.

Dit zijn de momenten die je niet kunt verzinnen, ze gebeuren gewoon zonder dat je ze kan verklaren. Van geraakt worden door iets dat je niet met je hoofd had kunnen bedenken.

Liefde laat zich niet dwingen. Niet in het leven, niet in het hiernamaals.

Maar soms… laat het zich even zien. In de vorm van een kater. Of in een hutje op de hei…

*‘Bente’ is niet haar echte naam — haar verhaal deel ik met liefde én met respect voor haar privacy.