Waarom sommige managers nooit écht veranderen

Herken jij ze? Managers met grote plannen en frisse energie. Ze beloven verandering, maar veranderen zelf nauwelijks.

Wat ze wél doen? Van bedrijf naar bedrijf hoppen, zelf 'carrière maken', goed geld verdienen, terwijl de teams moe, gedemotiveerd of soms opgebrand achterblijven.

Het klinkt hard, maar wellicht ook herkenbaar

Veel van dit soort leiders - die 'grote jongens' - worden nog steeds beloond op basis van zichtbaarheid, sturing en resultaten in cijfers, in plaats van op empathie, reflectie of duurzame impact. Managers die vanuit controle en ego werken, bouwen op processen. Niet op gevoelens of mensen.

Maar zonder vertrouwen of psychologische basisveiligheid stagneert groei. Teams raken overbelast, hun creativiteit verdwijnt. Maar achter die prestatiedrang zit een diep verlangen naar erkenning. Zonder zelfkennis, blijven ze hetzelfde herhalen in een nieuw kantoor, met een ander logo maar nog steeds met hetzelfde ego.

Vooral deze mannen, vertellen dat - als ik vertel wat ik doe- ik het mis heb of denken dat ik maar een 'btje zo'n zweefteef-type ben'. Tot het moment dat ik iets raak wat ze al heel lang negeren.

En dat ongemak? Dat is hun ego.

Dat gebeurde ook tijdens een warme zomeravond in Amsterdam. Ik was met vriendinnen op stap en we kwamen een groep mannen tegen - zichtbaar succesvol - grootspraak, dikke horloges, snelle auto’s. Op het dakterras stond een van hen te roken. Ik liep naar buiten voor wat frisse lucht en raakte met hem aan de praat.

Eerst was het luchtig, (nou ja, meer groots!) Hij vertelde over zijn werk, zijn status, zijn successen. Ik stelde een paar vragen. En ik luisterde. Niet naar wat hij zei, maar naar wat hij níet zei. Ik zei op een gegeven moment: “Volgens mij ben jij helemaal niet gelukkig nu. En die buitenkant - vol geld en status- lijkt vooral een pantser voor iets waar jij voor wegloopt.”

Hij lachte het weg, maar toen ik iets benoemde in de relatie met zijn vader, knapte er iets. Hij begon te huilen. Midden op de rooftop bar. De man die zichzelf had gepositioneerd als leider, stond daar plots zonder pantser. Hij zag zichzelf. Hij voelde wat hij had weggestopt.

Hij bedankte me, verontschuldigde zich en ging terug naar binnen. Bij mijn vriendinnen dropte hij nog; 'ik weet niet wat zij doet, maar ik heb dit nog nooit meegemaakt.' 

Ik heb hem nooit meer gesproken. Maar via via hoorde ik dat hij het roer volledig heeft omgegooid. En ik gun het hem van harte.

Echte leiders durven zichzelf onder de loep te nemen. Ze bouwen niet alleen systemen, maar ook mensen. En ja, dat vraagt kwetsbaarheid en moed. Maar het levert zoveel op. 

De toekomst van leiderschap ligt niet in nog meer structuur of controle, maar in ruimte maken voor kwetsbaarheid en verbinding. Zodat teams niet alleen functioneren, maar groeien.

En ik? Gelukkig ben ik geen manager… Ik ben een manifestor, een medium en een coach. Ik prik, schud wakker en laat de rest lekker z’n werk doen. 

Want soms begint dat met één oprecht gesprek.