Als suïcide het enige antwoord lijkt, wat is dan de vraag?

Een tijd geleden had ik een man tegenover me zitten die niet uit zichzelf kwam.

Hij “moest” van zijn moeder mee. Zij was al eens eerder bij mij geweest, ook vanwege hem en hun relatie. Ze betuttelt hem te veel, hij hangt te veel aan haar. Ze draaien als het ware om elkaars leven heen en vergeten hun eigen pad te bewandelen.

Hij kwam dus mee. Hij ging bij me zitten en ik vroeg of zijn moeder erbij moest zitten: “absoluut niet!” reageerde hij. En al snel vertelde hij me dat het voor hem allemaal niet meer hoefde.

Suïcidale gedachten. De woorden kwamen er kalm uit, maar de lading was enorm. Hij vertelde over zijn jeugd, zijn leven, zijn lege huis, zijn lichamelijke beperkingen, over hoe zwaar het leven voelt, dat hij nergens meer plezier uithaalt, geen rust in zijn hoofd kan vinden.

Een extreem intelligente man. Hij leest filosofische boeken waar ik de titel al niet eens meer van weet, verdiept zich in meditatie, bestudeert tegenwoordig zelfs de bijbel zonder gelovig te zijn. Alles om maar te begrijpen wat het leven is, waarom het zo voelt, waarom dingen hem “moeten” overkomen.

Op een gegeven moment vroeg hij me:

“Wat is voor jou het tegenovergestelde van de dood?”

Ik zei: het leven.

Hij zei: nee, geboorte.

En ergens snapte ik hem. Geboorte en dood staan als tegenpolen. Maar voor mij bestaat naast de dood simpelweg het leven; in het hier en nu zijn. Misschien gaat het leven na de dood verder, misschien noemen we het dan ‘zijn’. Dat weet ik gelukkig nog niet. Onze perspectieven verschilden van elkaar en dat was oké. We hoefden het niet overal over eens te zijn.

Hij was vooral gekweld door de vraag:

Waarom ik?

Waarom moest hém dit allemaal overkomen?

Over zielen, lessen en dragen wat je dragen kunt

Ik legde hem uit hoe ik het zie: dat je ziel hier komt om te leren en te groeien. Dat ieder mens een bewustzijnsniveau heeft en dat je door (meerdere) levens heen door ontwikkelt. Je krijgt niet méér op je bord dan je kunt dragen, ook al voelt dat soms niet zo.

En ja, als je uitstapt — als je het leven verlaat —er niets wordt opgelost. De ziel neemt het mee.

Hij zat nu aan medicatie, waardoor hij zijn gevoel kwijt was. Wat hem vroeger nog raakte, bleef nu dof. Hij zag op tegen de rest van het leven, vond niets meer leuk. Alles was zwaar. En overal kwam een “ja maar” of een “nee” op.

Maar het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn. Het zit ‘m in de kleine dingen. Een blauwe lucht. Een koffietje. Een zachte kaarsvlam. Een geur die je blij maakt. Op de bank zitten. Je haar dat goed valt. Simpel. Eerlijk.

Als je het licht niet meer ziet, begin je met dat ene kleine vonkje.

Een traan en een kaart

Ik liet hem even zitten en begeleidde hem in een korte meditatie. Alleen maar zijn. Aarden. Ademen en voelen. Daarna trok hij een engelenkaart, de Engel van Vrijheid. De tekst sloot zó precies aan op zijn situatie dat hij even stil was.

Hij zei: “Dat is wel toevallig hè, dat ik precies deze trek?”

Ik moest lachen en zei: “Net zo toevallig als dat jij vandaag bij mij zit.”

En heel even — echt héél even — zag ik een mini-glimlach. Niet meer dan een subtiele trek om zijn mond, maar genoeg om doorheen te voelen: hij was niet gevoelloos.

 Beroepsgeheim en vertrouwen

Toen hij wegliep wist ik niet hoe het verder zou gaan. Zijn moeder kwam nog even vragen wat ik had besproken, maar nee. Dat is aan hem. Net als in mijn juridische werk geldt hetzelfde beroepsgeheim in mijn coaching en mediumschap: vertrouwen is heilig.

Op weg naar huis voelde ik rust, maar hij schoot toch door mijn hoofd.

En toen ging mijn telefoon.

Een berichtje van hem:

“Bedankt voor deze mooie kaart en het gesprek.”

Het raakte me. Want al is het maar een paar minuten licht in iemands duisternis, dat is al zoveel.

Ik gun hem rust. Liefde voor zichzelf. Zachtheid. En een beetje plezier in dit leven.
En lukt het hem niet? Dan is dat verdrietig, maar nog steeds oké. Iedereen loopt zijn eigen pad, op zijn eigen tempo, met zijn eigen lessen.

Het leven is simpel. Het leven is mooi.

En uiteindelijk gaat het erom wat jij er zelf van maakt.

N.B.: Nadat ik de blog schreef heb ik hem het verhaal eerst voorgelegd, uit respect. Hij vroeg of hij mij mocht bellen. Hij vertelde dat er na onze sessie veel was veranderd: hij was anders in het leven gaan staan, had mensen in zijn huis uitgenodigd, het voelde weer als thuis en hij was gaan koken. Het raakte me. Ik mocht nog iets meegeven:

De tijd is geen vijand, maar een vriend.