Soms zijn ze er…... al voordat jij er bent.

Soms zijn ze er… al voordat jij er bent.

Deze dag had ik een paar sessies gepland staan. Tussen twee afspraken door had ik een uurtje pauze. Even opladen, lunch, frisse energie.

Zoals ik wel vaker doe, laat ik in die pauze mijn werkruimte even ‘leeg’ worden. Niet alleen fysiek, maar ook energetisch. Gewoon even frisse lucht erin en dus ook nieuwe energie, zo voelt het weer een ruimte om vrij te ademen.

Ik was klaar met lunchen en liep terug van de keuken naar mijn kantoor.

En toen… zag ik ineens iets in de gang…

Een soort lichte waas.

Alsof de lucht op één plek trilde. Niet eng, niet zwaar, maar heel duidelijk. Alsof het licht daar net even anders viel. Alsof de tijd daar héél even haperde. Vergelijk het met een fata morgana…. maar dan op de gang…

En ik wist: hier staat iemand.
Een man.
Een vader.
Niet van mij, maar van degene die straks bij mij zou binnenkomen.

En hoewel ik al tijden werk met energie en overleden dierbaren, blijft het spannend.
Want ik wil niet zomaar zeggen: “Je vader is hier.”
Ik wil zeker weten dat het klopt, dat het zuiver is, dat het welkom is.

De mannelijke energie kwam met me mee naar mijn werkruimte en hij bleef bij de deuropening hangen.
Niet dwingend…. Maar liefdevol….
Hij wíst dat zijn dochter bij mij langskwam. Hij was blij. Dankbaar zelfs…
Omdat zij iemand opzocht die hem kon verstaan. Die zijn liefde kon vertalen en mocht doorgeven…

Toen mijn cliënte binnenkwam, hield ik het luchtig. We zaten eerst rustig te kletsen, een beetje over van alles….

En dan ga ik vragen stellen… ook of ze vragen heeft in privé, in het ouderlijk gezin..

En dan uiteindelijk de vraag: “hoe zit het met je vader?”
En ze antwoordde: “Ja… mijn vader is overleden.”

Toen vertelde ik wat ik had gezien… nog steeds voorzichtig. Het raakte haar namelijk direct…
En wat ik had gevoeld…

Heel zacht legde ik uit dat ik voelde dat haar vader hier al was, nog vóór zij binnenstapte.
En toen ik haar toestemming kreeg, heb ik verder contact gelegd.
Met liefde stelde ik de vraag waarom hij hier was…
De antwoorden die volgden, waren voor haar kloppend. Herkenbaar en troostend.

Zij kreeg via hem het inzicht wat zij op dat moment nodig had… en ik mocht zijn boodschap doorgeven aan haar….
En dat is precies wat het mag zijn: een brug, geen spektakel.

Ik blijf het bijzonder vinden.
Dat er kennelijk een soort afspraak kan bestaan, over de grens van leven en dood heen.
Dat iemand al eerder verschijnt, al vóór jij zelf de ruimte betreedt.
Alsof de ziel zegt: “Ik ben er al. Ik hoor hier te zijn. En ik wacht op de ander, die komt straks.”

Dat liefde geen lichaam nodig heeft om aanwezig te zijn.
Geen woorden om verstaan te worden…

En dat ik op zulke momenten het doorgeefluik mag zijn een soort tolk tussen werelden.
Hoe mooi, zacht en groots tegelijk is dat?

Ja…. en ook ik moet dan soms een traantje wegpinken….